Τίτλος: Cyberpunk 2077
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 10/12/2020
Διαθέσιμο σε: PC, PS4, PS5, XONE, XSX, XSS, Stadia
Δοκιμάστηκε σε: PC
Είδος: Sci-Fi
Προγραμματιστής: CD Projekt
Εκδότης: CD Projekt RED
Για να καταλάβουμε το hype πίσω από το Cyberpunk 2077, πρέπει να δούμε πότε πρώτο-ανακοινώθηκε, πράγμα που έγινε στις 22 Μαΐου 2012. Από τότε έχουν περάσει από τα χέρια μας τρεις γενιές κονσολών, το μισό και παραπάνω Marvel Cinematic Universe, μια ολοκαίνουρια καθαρή φωτογραφία του ήλιου μας αλλά και μιας μαύρης τρύπας και ένα ολόκληρο παιχνίδι Grand Theft Auto. Το concept από μόνο του ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό, αλλά και το marketing του παιχνιδιού τα τελευταία δυο χρόνια οδήγησαν στο να δημιουργηθεί ένα απίστευτο hype γύρω από το παιχνίδι, το οποίο πλαισιώθηκε με υποσχέσεις όπως multiplayer, πρωτοποριακό και πραγματικά next-gen παιχνίδι και φυσικά τον Keanu Reeves, ο οποίος από την E3 2019 και έπειτα, ήταν το κύριο πρόσωπο όλης της εκστρατείας marketing ως ο Johnny Silverhand, ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του παιχνιδιού και της πλοκής της ιστορίας.
Φυσικά όλα αυτά δεν βοήθησαν το Cyberpunk 2077, το οποίο όταν πρώτο-κυκλοφόρησε στις 10 του μήνα ήταν γεμάτο προβλήματα με bugs, με τις παλαιότερες κονσόλες να έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ενώ το παιχνίδι είχε σημειώσει απίστευτα ρεκόρ με τις προπαραγγελίες και τις πωλήσεις της πρώτης μέρας, πολλοί παίκτες αντιμετώπισαν προβλήματα και η εταιρεία αναγκάστηκε πριν λίγες μέρες, όχι μόνο να παραδεχτεί δημόσια τα προβλήματα του παιχνιδιού και να σχηματίσει ένα χρονοδιάγραμμα ενημερώσεων επίλυσής τους, αλλά και να εξυπηρετήσει αιτήματα refunding του παιχνιδιού από πολλούς παίκτες. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το κλίμα δεν είναι και το ιδανικότερο. Και πράγματι και εδώ το παιχνίδι δοκιμάστηκε από τέσσερα άτομα σε τέσσερις διαφορετικές συσκευές και ο καθένας σε γενικές γραμμές αντιμετώπισε τα ίδια προβλήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση είδαμε όλοι αρκετά θέματα, τα οποία σχετίζονταν είτε με bugs, είτε με θέματα απόδοσης. Και φυσικά αυτά ήταν σε πολλούς και διάφορους τομείς του παιχνιδιού, με κάποια από αυτά να είναι game-breaking.
Το review που γράψαμε, αλλά και η τελική μας γνώμη για το Cyberpunk 2077 δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με τα bugs όσο με το παιχνίδι στο σύνολό του. Σίγουρα υπάρχουν bugs, όπως ήδη αναφέραμε, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που δεν λύνεται με μια δυο ενημερώσεις. Υπάρχουν όμως άλλα προβλήματα στο παιχνίδι, τα οποία δε λύνονται με κανένα update και έχουν να κάνουν με το παιχνίδι καθαυτό. Όλο μας το review για το Cyberpunk 2077 θα βασιστεί αποκλειστικά σε αυτά και στα bugs θα γίνουν απλές αναφορές.
Παρ’ όλα αυτά, οφείλουμε να κάνουμε μια μικρή νύξη. Η CDPR, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε, είναι η εταιρεία που βγάζει τα DLCs ως ευχαριστήριο για τους παίκτες και δεν πιστεύει σε microtransactions και όλα τα σχετικά. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλα τα preorders, κυκλοφόρησε ένα (στην καλύτερη) μισοτελειωμένο παιχνίδι, με πολύ κακό framerate σε υπολογιστές και κονσόλες επόμενης γενιάς, με τα απλά PS4 και Xbox One να δέχονται το ισχυρότερο πλήγμα. Η κίνηση αυτή ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος από την εταιρεία και το προϊόν δε μοιάζει σε καμία περίπτωση με κάτι το οποίο αναπτυσσόταν για 8 χρόνια, τουλάχιστον στην αρχική του κατάσταση. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν τα προβλήματα που θα αναφέρουμε παρακάτω έχουν προκύψει λόγω βιαστικής ανάπτυξης ή είναι απλά κάτι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ήταν προβληματικό.
Μια διαφορετική ανθρωπότητα
Το έτος είναι 2077 και η ανθρωπότητα είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε, αφού πλέον υπάρχουν ειδικά εμφυτεύματα τα οποία μπορεί να βάλει ο καθένας (που μπορεί να τα αγοράσει προφανώς) και να έχει διάφορα πλεονεκτήματα από αυτά. Από απλές θύρες για σύνδεση με συσκευές μέχρι βιονικά μάτια, καλύτερο σκελετό, ακόμα και ολόκληρο εξωτερικό περίβλημα αντί δέρματος. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που βάζουν κάτι απλά για διακοσμητικό, όπως ο Silverhand ή απλά μέλη συμμοριών. Ο κόσμος αυτός φυσικά έχει μια τελείως διαφορετική οπτική, με μια πολύ πιο ηδονιστική προσέγγιση στη ζωή. Ο έρωτας και το σεξ κυριαρχούν στις διαφημίσεις, τις επιγραφές, την τηλεόραση και τις ταινίες για να προωθήσουν εμφυτεύματα, αλκοόλ, ναρκωτικά και οτιδήποτε άλλο. Στον κόσμο υπάρχουν πλέον και τα Braindances, τα οποία χρησιμοποιεί ο χρήστης για να “δει” μια εμπειρία, με την οποία όμως μπορεί να βιώσει και τα συναισθήματα αυτού που την έζησε αρχικά, είναι ουσιαστικά σαν μια βιντεοσκοπημένη ανάμνηση. Τέλος και σημαντικότερο ίσως εμφύτευμα για την ιστορία μας, το οποίο θα δούμε αργότερα, είναι μια (τουλάχιστον) θύρα, στην οποία μπορούν τα άτομα να εισάγουν διάφορα “shards” στο σώμα τους, κάτι σαν τα μελλοντικά στικάκια, αλλά αντί να μπαίνουν σε υπολογιστή μπαίνουν απευθείας στα άτομα και όπως και το μέσο στικάκι μπορούν και αυτά να φέρουν διάφορους “ιούς”.
Τη διαφορά αυτή των εποχών μπορούμε να δούμε ήδη από το character creation, ίσως ένα από τα πιο αριστουργηματικά που έχω δει σε παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Οι επιλογές που δίνονται στον παίκτη για να τροποποιήσει τον χαρακτήρα του είναι απίστευτες, η ποικιλία και μόνο είναι κάτι το συναρπαστικό. Φυσικά, κάποιος θα μείνει στα memes που βγήκαν, που μπορείς να έχεις γυναίκα με αντρικό αναπαραγωγικό όργανο, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που μπορεί να απασχολήσει κάποιον στο editor. Τόσο εγώ όσο και άλλοι σπατάλησαν ίσως και μισάωρο και ακόμα παραπάνω, στο να δημιουργήσουν τον τέλειο χαρακτήρα. Οι επιλογές φυσικά έγκεινται στα μάτια, το σχέδιο αλλά και το σχήμα τους, στα συνολικότερα χαρακτηριστικά του προσώπου, όπως τα μάγουλα και τις προαιρετικές γραμμές που υποδηλώνουν κάποιο εμφύτευμα και στο υπόλοιπο σώμα μπορεί κανείς να πειράξει το σωματότυπο, τα τατουάζ και πολλές άλλες επιλογές. Έτσι, είναι πιθανό να φτιάξει κανείς έναν χαρακτήρα που μοιάζει και με τον ίδιο τον παίκτη στην πραγματικότητα. Έπειτα ο παίκτης καλείται να διαλέξει ένα από τα τρία μεγάλα factions, Corpo, Street Kid και Nomad. Η κάθε επιλογή δίνει άλλα origins στον χαρακτήρα καθώς και άλλα ρούχα και βέβαια άλλες επιλογές στους διαλόγους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά από εκεί και πέρα δεν κάνει κάποια τεράστια διαφορά.
Μετά την αρχική αποστολή που διαφέρει από faction σε faction, ο παίκτης μπαίνει σε ένα ενιαίο storyline, από το οποίο αναλαμβάνει μια δουλειά που πηγαίνει πολύ στραβά και καταλήγει με ένα “ιδιαίτερο” shard στο κεφάλι. Το Shard αυτό περιέχει το ολόγραμμα του Johnny Silverhand και ο παίκτης πρέπει να βρει κάποιον τρόπο να το αφαιρέσει, καθώς τον σκοτώνει. Κάπου εδώ ξεκινούν και τα τρία διαφορετικά quest lines του παιχνιδιού, με το πρώτο να είναι το main quest. Στο πρώτο μας playthrough απλά τρέξαμε να τελειώσουμε αυτό και το τέλος που είδαμε ήταν απογοητευτικό, γιατί το παιχνίδι ήθελε να είναι απογοητευτικό. Αν πραγματικά θέλετε να δείτε ένα τέλος στο παιχνίδι που να αξίζει και να είναι κάποιου είδους ανταμοιβή, σας συστήνουμε να δείτε όσα περισσότερα side missions μπορείτε και να χτίσετε στον μεγαλύτερο βαθμό τις σχέσεις σας με άλλους χαρακτήρες.
Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε κάτι σε αυτό το σημείο. Τόσο οι κύριες όσο και οι δευτερεύουσες αποστολές του Cyberpunk 2077 δεν είναι κάτι το ριζικά πρωτοπόρο ή κάτι από το οποίο θα αποκομίσετε μια ξεχωριστή εμπειρία και ανάμνηση. Σίγουρα οι περισσότερες είναι διασκεδαστικές, σίγουρα τα easter eggs δίνουν μια δική τους πινελιά, σίγουρα μπορείτε να ξεκλειδώσετε τέλεια αντικείμενα, όπως την Porsche του Silverhand, αλλά από άποψη παιχνιδιού, ένιωσα ένα απλό “errand boy”. Πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί, σκότωσε αυτόν, έλα πίσω, ορίστε χρήματα. Αυτή είναι η δομή της πλειοψηφίας των αποστολών και τίποτα δεν αλλάζει σε γενικές γραμμές, ενώ και η ιστορία, παρόλο που έχει μια ιδιαίτερη ιδέα, δεν αιχμαλωτίζει σε τεράστιο βαθμό το ενδιαφέρον. Σίγουρα υπάρχουν αποστολές που ξεχωρίζουν και σίγουρα είναι διασκεδαστικό και έχει μια μεγάλη αξία από άποψης replayability. Ας μην μπερδευόμαστε όμως, η αξία αυτή δίνεται από τις διάφορες επιλογές, και ίσως καμία φορά από την δυνατότητα διαφορετικής προσέγγισης, όχι λόγω κάποιας καινοτομίας.
Ωστόσο, η σχέση που ο παίκτης μπορεί να χτίσει με τους διάφορους χαρακτήρες που συναντά, ήταν για μένα αξιομνημόνευτη. Αυτό γίνεται βέβαια με πολύ λίγους χαρακτήρες, αφού τους περισσότερους τους ξεχνάς λίγο αφότου τους συναντάς, αλλά υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι είναι αρκετά καλογραμμένοι για να αιχμαλωτίζουν τη προσοχή κάθε φορά που βρίσκονται στο πλάνο. Αυτό αφορά κυρίως τους συμμάχους του/της V, γιατί οι αντίπαλοί του, με εξαίρεση τον κύριο κακό της, Arasaka. Και έχουμε λόγο που δεν αναφέρουμε το όνομα, είναι απλά κακοί επειδή πρέπει το παιχνίδι να έχει και κακούς. Απίστευτα προβλέψιμοι, χωρίς κάποια κίνητρα, κάποια ριζική σημασία πίσω από τις κινήσεις τους, κάποιο καλό γράψιμο ή το οτιδήποτε που να μπορεί να κάνει τον παίκτη να καταλάβει το γιατί είναι κακοί. Μόνο μια περίπτωση κακού υπάρχει που μπορεί ο παίκτης να καταλάβει τα κίνητρά του και αυτό γίνεται μόνο σε ένα τέλος, το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι πολλοί μπορεί να μην το δουν καν.
Έπειτα, έχουμε και τον κόσμο στον οποίο διαδραματίζονται όλα αυτά, τη Night City, μια πόλη γεμάτη νυχτερινή ζωή αλλά και έγκλημα. Βέβαια το γεμάτη είναι σχήμα λόγου, καθώς η πόλη είναι εκπληκτικά άδεια. Ναι, φυσικά χάζευα με τις ώρες τους ψηλούς ουρανοξύστες, τις επιγραφές, τις διαφημίσεις και τα οχήματα και ενίοτε την έρημο που εκτεινόταν μπροστά μου και ακόμα το κάνω, αλλά στην ουσία της η πόλη είναι κενή.
Ο παίκτης δεν έχει να δει κάτι πέρα από τα τοπία της, τα οποία μετά από κάποιο σημείο σταματούν να εντυπωσιάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό, όταν πλέον ο παίκτης τα έχει δει όλα.
Και αυτό θεωρώ ότι είναι ένα πολύ αρνητικό στοιχείο του παιχνιδιού. Από τη μια έχει έναν απίστευτα όμορφο κόσμο, με περιοχές ριζικά διαφοροποιημένες μεταξύ τους, με κατειλημμένες από συμμορίες περιοχές, με βιομηχανικές ζώνες, φυσικά με την έρημο με τα τοπία της, τις εγκαταλελειμμένες πόλεις και τις χιονοθύελλές της, τις περιοχές των διάσημων, ακόμα και μια βυθισμένη πόλη, αλλά ανάμεσα σε όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα ουσιώδες για τον παίκτη. Το επιπλέον περιεχόμενο κάποτε θα τελειώσει και ο παίκτης θα μείνει με έναν όμορφο αλλά κενό κόσμο, το ίδιο ακριβώς πράγμα που είχα δει και στο Assassin’s Creed Odyssey.
Τώρα, όσο αφορά στο δευτερεύον περιεχόμενο, είτε αυτό είναι κάποια αποστολή, είτε είναι κάποιο έγκλημα που διαδραματίζεται εκείνη τη στιγμή, είτε απλά κάποιος χαρακτήρας που θέλει να πει κάτι, είναι σίγουρα διασκεδαστικό και μπορεί να κρατήσει για πολλές ώρες απασχολημένο τον οποιονδήποτε. Αν και προσωπικά θεωρώ ότι η καλύτερη επιλογή είναι κάποιος να ασχοληθεί με όλα αυτά λίγο αφότου ξεκινήσει να παίζει στην πόλη, καθώς πολλά από αυτά προσφέρουν μια τεράστια πολλές φορές βοήθεια στον παίκτη, είτε αυτό είναι χρήματα, είτε κάποιο όπλο ή εργαλείο για να χρησιμοποιήσει ο παίκτης στο ταξίδι του.
Επιστρέφοντας στον κόσμο, το χειρότερο ίσως σημείο του είναι το AI. Ειλικρινά έχουν περάσει χρόνια από τότε που είδα τελευταία φορά κάτι τόσο απαράδεκτο για AI. Είτε αυτό αφορά στη μάχη, είτε αυτό αφορά στην οδήγηση στον κόσμο, είτε αυτό αφορά στους απλούς πεζούς, το AI είναι ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο με την χειρότερη έννοια του όρου. Οι μάχες είναι στην τεράστια πλειοψηφία τους αδιάφορες, με το AI, όμως, να φαίνεται να μπορεί να δει πού βρίσκεται ο παίκτης άπαξ και τον εντοπίσουν μια φορά. Στο δρόμο, τα αυτοκίνητα είναι σαν αυτά που είχαμε μικροί, που ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη πορεία με την βοήθεια μιας οπής στο κάτω μέρος τους. Αν ο παίκτης ή το οποιοδήποτε εμπόδιο μπει στον δρόμο τους, απλά θα κάτσουν εκεί και θα παίξουν το παιχνίδι της υπομονής, χωρίς να να κάνουν την οποιαδήποτε προσπάθεια αποφυγής. Αν πάλι ο παίκτης επιτεθεί σε κάποιον στον δρόμο, αυτός δε θα αντεπιτεθεί σε καμία περίπτωση, αλλά θα αρχίσει να τρέχει.
Επιμένοντας στον κόσμο, τα αυτοκίνητα έχουν δύο προβλήματα. Αρχικά για εμένα το handling ήταν απλά κακό, με τα αυτοκίνητα να αφήνουν μια αίσθηση ότι είναι υπερβολικά βαριά και με πολύ δύσκολο handling. Επίσης, το μοντέλο ζημιών τους απλά δεν υπάρχει. Σε όποιο ατύχημα και αν εμπλακεί ο παίκτης, το αμάξι θα συμπεριφερθεί σαν ένα τυπικό γερμανικό Panzer και απλά ίσως τιναχτεί λίγο πίσω, ενώ με πολλές επαφές απλά θα ξεκινήσει να “φτύνει” επ’ αόριστον φλόγες, μέχρι ακόμα μια επαφή, όπου απλά θα εκραγεί. Η αστυνομία φαίνεται επίσης πολύ χαλαρή, αφού όταν παρασύρεις κάποιον με το αμάξι σου και αποκτήσεις ένα ή δύο “αστεράκια”, τα οποία δείχνουν το πόσο έντονα θα σε κυνηγήσουν οι αστυνομικοί, αρκεί μόνο να διασχίσει κανείς μερικές δεκάδες μέτρα για να εξαφανιστεί τελείως η απειλή.
Κλείνοντας τα αρνητικά στοιχεία του Cyberpunk 2077, τα bugs. Η αλήθεια είναι ότι αν και με μέτριο σύστημα, δεν είχα παρά μια φορά πρόβλημα με τα frames, αλλά έχω μιλήσει με άλλους, με καλύτερα συστήματα και πολύ χειρότερα framerates. Αυτό που έχω δει είναι πολλά και διάφορα “χαζά” bugs, του τύπου NPCs να με πυροβολούν χωρίς να κρατούν τίποτα, να περπατούν στον αέρα, να κολλάνε τα πτώματα μέσα σε πατώματα και τοίχους και άλλα τέτοια περίεργα φαινόμενα. Προβλήματα υπήρξαν μερικές φορές με το πώς φόρτωνε το παιχνίδι διάφορα αντικείμενα, αφού τύγχανε κάποιες φορές να είμαι κοντά σε ένα πλήθος και από όλους αυτούς ένας ή δύο να μην έχουν φορτώσει καθόλου. Άλλες πάλι φορές, έχει τύχει αυτοκίνητα να εμφανίζονται λίγα μόλις μέτρα μπροστά μου όσο οδηγώ, με άμεσο βέβαια αποτέλεσμα να τα χτυπήσω. Μια φορά έτυχε να μπω σε έναν χώρο που θα γινόταν μια τεράστια συναυλία και ο χώρος ήταν απλά κενός, με πολλά, όμως, φωτορυθμικά. Φυσικά δεν είχαν όλα τα bugs πλάκα, αφού έτυχε κάποιες φορές να μιλήσω με κάποιον χαρακτήρα που δεν εμφάνιζε το παιχνίδι, ή άλλες φορές έρχονταν κατά πάνω μου αντίπαλοι που ήταν φαινομενικά αθάνατοι.
Για να δώσουμε όμως και του στραβού το δίκιο, ο ήχος, το οποίο σημαίνει το soundtrack, οι ήχοι του παιχνιδιού, το voice acting και το όλο integration ανάμεσα σε ήχους και κόσμο είναι απλά θεϊκό. Όλοι οι ήχοι από κάθε πηγή ακούγονται τόσο ρεαλιστικοί και στην κατάλληλη ένταση, που απλά απογειώνουν το Cyberpunk 2077 και του δίνουν μια άλλη χροιά. Φυσικά, αυτό έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, όπου το να περπατάς ή να κάνεις βόλτες γύρω στην πόλη, ειδικά με ακουστικά, είναι σαν να δίνει μια άλλη ζωντάνια σε αυτή, σαν να της χαρίζει ό,τι της λείπει από τις απούσες δραστηριότητες. Με τους ήχους και τη ποικιλομορφία, η Night City πραγματικά ζωντανεύει στα μάτια του παίκτη και με ένα έστω μέτριο σύστημα, είναι πανεύκολο κάποιος να χαθεί απλά στην πόλη και να χαζεύει από εδώ και από εκεί, καθώς το μάτι “γεμίζει” με τα περιβάλλοντα που μας χάρισε η CDPR και καθιστούν άχρηστα τα fast-travel σημεία της πόλης, τα οποία εγώ τουλάχιστον χρησιμοποίησα ελάχιστες φορές.
Επίσης, στα θετικά θα κατέτασσα τα διάφορα easter eggs, τα οποία ήταν πολλές φορές μια αρκετά ευχάριστη έκπληξη, αλλά και το photo mode του παιχνιδιού, το οποίο με λίγο κατάλληλο πείραγμα μπορεί να προσφέρει απίστευτα αποτελέσματα, αφού προσφέρει κάποια μοναδικά features, όπως διάφορες πόζες.
Ακόμα, αν το σύστημά σας μπορεί να το σηκώσει, τότε το Cyberpunk 2077 μπορεί να είναι ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Το μοναδικό πρόβλημα για μένα ήταν ότι είναι πολύ σκοτεινό και αυξάνοντας την φωτεινότητα εντός του παιχνιδιού αλλοιώνεται πολύ η εικόνα, οπότε έπρεπε να πειράξω πολύ τις ρυθμίσεις της οθόνης, σε σημείο που κάποιες φορές κατέληγε εξαιρετικά κουραστικό για τα μάτια.
Για να κλείσουμε κάπου εδώ το review, αν σας προβληματίζουν τα bugs του Cyberpunk 2077 δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ακόμα και σε αυτή τη μορφή του το παιχνίδι είναι αρκετά playable και θα είναι αρκετά πιο σταθερό μετά από λίγο καιρό. Άλλες είναι οι αδυναμίες του παιχνιδιού που μπορεί να αφήσουν κάποιον όχι και τόσο ενθουσιασμένο. Το Story έχει τα πολύ δυνατά του σημεία αλλά και τα πολύ αδιάφορα, ενώ και το σύστημα μάχης μπορεί να αφήσει κάποιον αδιάφορο, όπως και η οδήγηση. Σίγουρα ο κόσμος είναι πανέμορφος και έχει κάποια side quests, αλλά και αυτά κάποτε τελειώνουν και αφήνουν τον παίκτη με έναν τεράστιο άδειο κόσμο. Αν σκοπεύετε να το αγοράσετε, θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας ότι σίγουρα θα χρειαστούν πάνω από 40 ώρες για να δείτε πραγματικά το τι έχει να προσφέρει το παιχνίδι πριν φτάσετε στο τέλος του.